Back track to memory lane: Buhay Estyudyante

when we were about ten .. we were asked of who we wanna be?

most of us, because of our childish mind, answered being a doctor to cure the sick, a police man to help the oppressed , a pilot to travel the world, or in my case.. a billionaire to employ all the rest of my classmates when they end up being who they wished to become. Hahaha

And then when we entered college.. we were asked again of who we would like to be. most of us answered , in the most mature way we can possibly do, being a successful businessman, an established professional, or being the best we can possibly be…

But we tend to forget that the time after graduation is not necessarily the time of best achievements, for life is not as perfect as what we wanted it to be. it’s the time of doing mistakes, several of them. like entering the job you’re not fitted for and ending up being fired, mastering philosophy (in our most eager desire to know what our life truly means) and ends up realizing that there’s no money in Philosophy nor in Biology, and of falling in love (and doing lots of it).

Now that we’re already grown up’s, we know how to move along with our life, that when we’re asked again of who we would like to be… we can proudly answer…“who the hell knows?” hahaha.

Akala ko nung grade 3 pag katapos mag-aral ng mga tao laging ang ending eh yayaman, magkakapamilya at magiging masaya. Ngayon lang nag sink in sa’kin na di pala ganun kadali ang lahat. Hinde ko alam kung nag sesecond childhood ako,

pero may tawag dito eh.. uhhmmm… midlife crisis? hahaha

——————————————————————————————————

ELEMENTARY YEARS Batang 90’s

=0= Ako yung halimbawa ng tipikal na batang pinoy na lumaki at ipinagkasya ng mga magulang sa mababa at mataas na paaralan. Kaya hinde ako naniniwala na mas magagaling yung nakatapos sa pribado kesa sa pampublikong paaralan dahil hinde naman sa taas ng tuition nababatay kung magkakakotse ka balang araw oh kung magdidil-dil kayo ng asin dahil puro pagtitinda lang ng tosino inatupag ng guro mo mula sa public school. Nakadepende parin yun sa’yo.

Masarap mag aral sa Public School kasi mas marami yung school population, kaya mas marami kang makikilala, makakabarkada, makaka-away, makaka-sumpitan ng sago sa canteen, makaka-kopyahan sa Math pag di mo na alam mag subtract ng improper fractions, at makaka-palitan ng note book na may nakasulat na joseph (pinaka sablay nung gr. IV) loves Leona (beast fighter ng klase).

Masarap mag aral sa Public School kasi mararanasan mong tipikal na nararanasan ng ordinaryong batang pinoy : mag-agawan ng upuan dahil konti lang yung na-provide ng DECS (DepEd na ngayon), mapingot, masigawan, hambalos ng walis, kurot, mabigwasan ng libro, at gawing stress ball ng lukring na teacher, pumuga sa likod ng room habang busy sa pakikipag-bonding session yung teacher mo sa kumare nyang teacher ng kabilang klase habang pinagkwekwentohan yung kagalit nilang teacher nang kabilang room.

Masarap mag aral sa public school kasi naranasan ko sya. Lalo na kung dun ka nag-Elementary. Parang pagpapraktis lang ng sayaw tuwing linggo ng wika oh kapag may school program; Masarap na mahirap na masakit sa ulo, at itatawa mo nalang pag naalala mo.

——————————————————————————————————

B.M.E.S. (Barasoain Memorial Elementary School)

=0= Yung School namin na’to bukod sa tampulan ng panlilibak at stereotyping ng mga matapobreng discriminative sa mga public schools, eh nababalot rin ng pang holloween na kwento minsan. Tipong sementeryo daw dati at may mga nag papakita at nagpaparamdam na kung anu lalo na dun sa gawing grade one at grade four rooms na balot sa kasukalan. Hinde uso sa’kin ang kwentong momo pero may encounter rin ako.

Bukod sa panahon pa ata nila Balagtas at Plaridel yung mga kwarto namin na puro matandang kahoy ang sahig at ding-ding at sinauna pa yung disenyo ng hagdan lalo na dun sa stage (lahat narenovate na ngayon), eh mapuno, masukal at madidilim rin yung sulok-sulok ng campus, kaya siguro nauso yung momo rumors.

Ang naaalala ko lang, natatakot kaming mag C.R. na kami lang, lalo na yung dambuhalang C.R. sa likod ng Grade Five rooms (nademolish na ata ngayon) at yung tagong C.R. sa likod ng Grade 6 rooms kasi di ko sigurado kung sa momo nga oh sa takot na ma-Methane Gas poisoning sa sobrang sulasok ng amoy ng C.R. na laging may iniiwang ebidensya sa krimen yung gumamit na kundi kalat eh lumulutang pa sa bowl. *flush*. =))

——————————————————————————————————

Ang mga sumusunod na eksena ay hango sa totoong buhay at kung isa ka man sa mga mababanggit dito na-barubal at na-baboy ang pangalan, nagka-kamali ka, hinde ikaw ang tinutukoy ko sa mga sinulat ko, hinde tayo naging mag-kaklase, kaya kalma lang. =))

Circa 1992-1998 (Ang Tanda ko na. Syet! =))

-JMDC =)

About this Blog